De opleiding tot kunstenaar

1. Kies een onderwerp (en eventueel een partner waarmee je het onderzoek of de opdracht samen uitvoert )
2. Baken het onderzoek goed af zodat je niet te veel gaat zoeken, lezen of schrijven. 
3. Formuleer een duidelijke hoofdvraag en leid daarvan enkele deelvragen af die met behulp van de gevonden gegevens goed te beantwoorden zijn. 
4. Maak een goed plan van hoe en waar je gaat zoeken naar gegevens en hoe je de gegevens gaat verwerken in het werkstuk om tenslotte antwoord te geven op deelvragen en hoofdvraag. 
5. Pas de hoofd- en deelvragen aan als het materiaal dat je vindt niet geschikt is om een goed antwoord op jouw vragen te formuleren. Maak een voorlopige versie van het werkstuk en laat die door de leraar van commentaar voorzien. 
6. Maak een definitieve versie. 
7. Zorg ervoor dat je alles op de afgesproken tijdstippen inlevert. 

De opleiding tot kunstenaar: De academies van beeldende kunsten in Europa stonden met hun lesmethoden garant voor een opleiding die talentvolle leerlingen bijbracht hoe ze een algemeen geldig schoonheidsideaal moesten uitbeelden. De ideale schoonheid was meetbaar, zo was de heersende opvatting. Schoonheid was terug te voeren op de beheersing van de juiste proporties, die de renaissancekunstenaars hadden herontdekt bij de bestudering van de resten van de klassieke oudheid. Gewapend met die kennis - de leer van de proporties en het perspectief - moest men de studie voortzetten aan de hand van gipsafgietsels naar Griekse en Romeinse beelden, en vervolgens aan de hand van het menselijk lichaam.

Bedenk voor je werkstuk een pakkende titel

 Lodewijk XIV had aan zijn Koninklijke Academie (Académie Royale des Beaux-Arts) toestemming verleend om naar naakt model te werken. De Franse academie zou toonaangevend voor heel Europa worden met haar nadruk op de tekening, de leer van de juiste verhoudingen en de beheersing van de regels van het perspectief 

 Toen met de Franse Revolutie de gilden werden opgeheven, verloor de beeldende kunstenaar zowel in zijn opleiding als in de verdere uitoefening van zijn beroep een beschermend kader.

 Evenals de vroegere Franse koningen verlangde Napoleon dat de heldendaden van zijn leger en de deugden van zijn staatsinrichting voor het nageslacht zouden worden vastgelegd in schilderstukken en beeldhouwwerk van de eerste kwaliteit. Het kunstonderwijs bleef, ondanks alle vernieuwingen, een staatszaak.

 Binnen het academische systeem waren er verschillende mogelijkheden voor jonge kunstenaars om zich te onderscheiden. Aan het einde van de opleiding was er een concours voor het behalen van de Prix de Rome, een studiebeurs van vier of vijf jaar ter vervolmaking van de opleiding.

 Een andere mogelijkheid om bij vakgenoten en het kunstminnende publiek bekendheid te krijgen, was de toelating tot de Salon, de tentoonstelling van schilderijen, beeldhouwwerk, tekeningen en grafiek, die jaarlijks door de Académie werd georganiseerd. 

 Het was voor kunstenaars van groot belang om op de tentoonstelling van de Salon te worden toegelaten, en bovendien om - wanneer deze eerste barrière was genomen - een goede plaats te krijgen in de expositieruimte.

 Het verzet tegen de behoudzuchtige beslissingen van de jury was de eerste voedingsbodem voor heftige kritiek. De schilders van de School van Barbizon die toch al weinig sympathie koesterden voor de gevestigde politieke orde in Frankrijk, vonden elkaar in hun afkeer van het academistische systeem.

 Veel van de afgewezen stukken in 1863 waren van minstens even hoge kwaliteit als de toegelaten werken. Daarop gaf Napoleon de opdracht tot het inrichten van een Salon des Refusés in het Palais de I'Industrie. Sommige kunstenaars trokken haastig hun inzendingen terug, maar anderen beschouwden het als een eer om op de Salon des Refusés te exposeren

 De impressionisten maakten hun naam niet door hun inzendingen voor de ofliciéle Salon, maar door een groepstentoonstelling in 1874 in het atelier van de beroemde fotograaf  Nadar, waar ze zich presenteerden onder de neutrale aanduiding van Société anonyme des artistes peintres, sculpteurs, graveurs uit angst om door de kunstkritiek direct als een 'nieuwe school' te worden aangeduid.