|
|
BRONNENBUNDELS |
|
De bruiden van Miriam de Zeeuw Traditionele bruidskleding was met alles wat daarmee samenhangt, vormde
het uitgangspunt voor een installatie van Mirjam de Zeeuw. Door het gedempte licht doemen ze als witte verschijningen op uit een donkere achtergrond. Hoe langer je naar de zestien gezeefdrukte foto's van bruidsjurken van Mirjam de Zeeuw kijkt, hoe beklemmender het wordt. Het werk hangt tegen drie van de vier wanden van het prentenkabinet in het Centraal Museum in Utrecht, als een fries van beelden. De serie is afgedrukt als gerasterde nieuwsbladfoto's, op papier met het formaat van een opengeslagen krant. Er wordt een dwarsdoorsnede getoond van wat vrouwen uit de burgerij gedurende de laatste decennia aantrokken op hun huwelijksdag. Bruidsjaponnen die volgens de meest uiteenlopende mode-opvattingen en conventie zijn gemaakt: klassiek, jaren zestig, elegant, monumentaal, slank, barok. Sommige hebben de allure van een hellenistisch beeldhouwwerk, andere door hun overmaat aan frutsels en lintjes doen uitgesproken truttig aan. Maar de meeste jurken zijn hoog dichtgeknoopt en reiken tot aan de grond. Het scherpe silhouet accentueert de ingesnoerde tailles en nauwsluitende mouwen. Het geheel geeft een ongewoon stijf beeld van wat de bruid op de dag van haar leven behoorde aan te trekken. De meeste exemplaren lijken eerder uit plaatstaal te zijn gestanst, dan vervaardigd uit zijde en tule. De jurken staan stram in de houding, verstoken van iedere vorm van gratie en sensualiteit. (-) |
Uit: Rutger Poutzen,
De bruiden van Miriam de Zeeuw. in: Vrij Nederland 11 april 1992 |
|
| Miriam de Zeeuw, Bruiden |
|
|
 |
||
|
|
||
|
Burgerlijke kunst. Het is een verwijt dat De Zeeuw herhaaldelijk
hoort, en waar ze schouderophalend op reageert: 'Misschien is het wel
zo. Maar ik denk dat het mijn kracht is.' Haar werk loopt inderdaad over
van burgerzin. Maar De Zeeuw bedrijft geen sociale fotografie. (-) Haar
werk is veel terughoudender. Ze legt weliswaar haar vinger op morele problemen,
maar niet vanuit de illusie ze daarmee te kunnen oplossen. Fotografie
heeft nu eenmaal zijn beperkingen als het gaat om sociale vraagstukken.
De foto's van De Zeeuw zijn geen aanklacht of verdediging - ze tonen enkel
een gevoelsmatige betrokkenheid. Ook de bruidskleding wordt daardoor gekenmerkt.
Een fascinatie voor de gedaanteverwisseling die de bruid ondergaat. Om
zichzelf daar goed van doordrongen te laten raken stond ze zelf voor de
foto's model. 'Op het moment dat je de jurk aantrekt en in de spiegel
kijkt,' zegt De Zeeuw, 'besef je dat je identiteit veranderd is. Het is
vreemd dat zo'n jurk je persoonlijkheid op zo'n dwingende manier kan beïnvloeden.
De aanwezigheid van een conventie is erg sterk.
|
||
|
Er bestaan zelfs schema's van hoe laat je op de huwelijksdag op moet staan; wanneer en wat je het eerst moet aantrekken. 'De foto's, waaruit ze zichzelf zorgvuldig wegretoucheerde, zijn afbeeldingen van jurken, zonder hoofd en armen. Gewaden waar het leven, ondanks dat het lichaam op sommige plaatsen in de plooival nog te herkennen is, uit is verdwenen. De geamputeerde silhouetten lijken op paper dolls: papieren kledingstukken waarmee vooral jonge meisjes hun papieren poppetjes aankleden. Het onderzoek voor deze serie was uitvoerig. Ze verdiepte zich in het mystieke huwelijk. Ze las boeken over de Zusters van Liefde, waarvan bekend is dat ze zich huwen met God, en probeerde tevergeefs met hen in contact te komen. Ze bezocht modeshows en 'kerkdagen', waar men zich kan laten informeren over praktisch alle bijkomstigheden die een huwelijk met zich brengt - zoals de mogelijkheid zich te verzekeren tegen het vroegtijdig instorten van de huwelijkstaart. De Zeeuw verbaasde zich over deze tegengestelde zaken. Pathetiek en banaliteit leken dichter bij elkaar te liggen dan ze had verwacht. 'Het is bizar om zulke extremen in één onderwerp tegen te komen.' |
||
